Οι ψυχικές ασθένειες για χρόνια ήταν ένα ζήτημα ταμπού για την ελληνική κοινωνία. Ο στιγματισμός αποτελούσε έναν διαρκή φόβο για τα άτομα που βίωναν επεισόδια κατάθλιψης. Στο παρελθόν μάλιστα όταν η ψυχολογία και η ψυχιατρική δεν είχαν εξελιχθεί ως επιστήμες οι άνθρωποι που βίωναν ψυχικά προβλήματα αντιμετωπίζονταν με βάναυσο τρόπο (ηλεκτροσόκ, εγκλεισμοί κτλ).

Στο κόμικς Υπομονή Θέλει το κείμενο και η εικόνα μοιάζουν να χτίζουν βαθμιαία την ιστορία ενός ανθρώπου που προοδευτικά χάνεται, καθώς το πλήθος των εσωτερικών συγκρούσεων, καθρέφτισμα αντίστοιχων κοινωνικών, δε βρίσκουν χώρο να ανοιχτούν και η διεργασία παγώνει: κοινωνικές νόρμες και επιθυμίες, ανάγκη για αυτονομία και ασφάλεια, επιταγές οικογενειακές και ανάγκες προσωπικές, απουσία και παρουσία.